Vanochtend om iets over 9 uur hebben we Mees naar de OK gebracht, waar hij op mijn schoot rustig in slaap is gebracht! Daarna zijn Sander en ik met de stadsbus naar het centrum gegaan om t wachten wat aannemelijker te maken. Gelukkig was het zo 12 uur, en toen werd ik ongeduldig. Toch maar vast terug naar het ziekenhuis, dan zijn we in ieders geval in de buurt. Heb ik net 1 voet uit de bus gezet, belt de kinderchirurg (mijn moedergevoel klopt weer). De operatie van Mees is goed gegaan. Het was lastig, de tumor zat behoorlijk aan de bloedvaten vd nieren vast. Maar het is gelukt, alles is eruit "geen kruimel hebben ze laten zitten" Een schouderklopje voor alle mensen rondom zijn bed tijdens de OK. Nu moeten we nog ruim n half uur wachten en dan wordt Mees naar de kinder intensive care gebracht. Dus nog ff gauw lunchen!

Nu zitten we samen naast zijn bed, en hij ligt met morfine te slapen! De enige woorden die hij heeft gezegd "alles doet pijn" dus die gaan we proberen te verzachten. Bikkelen is begonnen, poeh wat sneu als ie zo ligt. Gisteren heeft ie de hele afdeling nog op zijn kop gezet en oma bij elke pilaster laten schrikken.