VOOR HET OOG MET VIER, IN ONS HART ALTIJD MET VIJF!
Vandaag precies een jaar geleden lag Mees in de MIBG scan in CHOP in Philadelphia, met knikkende knieën liepen we over de gang. De wachturen waren veel te lang, hij had allang terug moeten zijn. Zou de scan niet goed zijn? Zou die stomme neuroblastoom ons leven gaan verwoesten???
Aan het einde van de dag kwam de enorme klap, het gezicht van onze oncoloog straalde angst in plaats van kracht uit. Neuroblastoom was terug, ze konden niets meer voor ons kereltje doen. Niets vermoedend zat Mees, nog suf van de narcose in de buggy. "wat is er papa en mama?" vroeg hij......tja ik weet al niet meer of ik uberhaupt nog wat gezegd heb....
Onze angst was zo groot, hij zou ooit gaan sterven, niemand wist wanneer, niemand wist hoe. Maar één ding wisten ze wel, Mees zou niet meer herstellen... Met gierende banden wilden we vanuit Amerika terug naar Nederland, dus twee dagen later zaten we in het vliegtuig. 21 mei 2014 was de scan, 24 mei 2014 zijn we in Nederland geland!
Nu 21 mei 2015 staan we letterlijk met lege handen, het enige wat rest zijn foto's, filmpjes en gouden herinneringen aan het allerleukste kind van de wereld "Onze draak MEES"!
Al ruim vier maanden geleden is Mees gestorven, het gemis van Mees wordt steeds groter, de pijn wordt steeds erger. Het is echt veeel veeel te lang geleden dat we hem hebben horen praten, dat we hem hebben mogen plat kroelen, we missen zo'n belangrijk onderdeel van ons gezin en we hebben er allevier even veel last van. Een leeg slaapbed, leeg loungebed, geen bed meer in de kamer, lege stoel aan tafel, geen klein prulleke meer in het midden van onze bank, een coole groene jas aan de kapstok, zijn groene new balance staan tentoon bij zijn tafeltje, een rugzak van school die nooit meer gebruikt wordt, overal prachtige foto's waarvan het smoeltje nooit meer zal veranderen....Het blijft allemaal zoals het nu is, en wat doet dat pijn. We wilden met zijn vijven zijn!
De hele wereld draait door, iedereen rijdt voor ons gevoel 100 km per uur en wij raken al in de war van 10 km per uur. Iedereen raast ons voorbij! Want het leven gaat door, en ook wij moeten enigszins door, we gaan ook door....maar langzaam! Met een enkele piek en veel dalen, veel verdriet. Afleiding is de beste remedie, dingen doen waarbij we niet teveel na hoeven te denken. Want denken met een hoofd vol rouw dat lukt niet. Nix is meer compleet......
Hij heeft een prachtig plekje in onze woonkamer gekregen, ook zijn grafje is een mooi Ameesing tuintje geworden! Een plekje waar we gelukkig nog voor kunnen zorgen, helemaal in zijn stijl met mooie kaarsjes. Mees heeft rust, en wij gaan verder knokken om neuroblastoom uit de wereld te bannen. Ons lieve draakje te bewaren en mee te nemen in alle dingen die we in de toekomst gaan ondernemen. Afgelopen week zou hij 5 jaar zijn geworden, we hebben er samen met vrienden en familie een prachtige Ameesing day van kunnen maken!
