De laatste zin van mijn laatste blog "spierballen eronder en kom maar op!"

Al een hele week gezocht naar de juiste woorden, en misschien moet ik wel beginnen met "spierballen eronder...." Want potverdorie de allerzwaarste klus gaat ons niet meer bespaart blijven.....

Vorige week maandag zijn we lamgeslagen door de uitslagen van de laatste scans! In de derde week van onze geweldige kampeervakantie moesten we met Mees naar het AMC voor onderzoeken. Dat wisten we, dus met ons vijfjes hebben we er in Amsterdam een paar leuke dagen van gemaakt. Het ziekenhuis is inmiddels onderdeel van ons leven! Daarna met gierende banden terug naar de camping in Duitsland waar we nog 10 dagen tegoed hadden. We moesten immers toch een week op de uitslagen wachten, helaas kwam daar op zondagavond abrupt een einde aan! Mees kreeg plotseling extreme pijn en hoge koorts, een lang stress rit naar t Radboud in Nijmegen volgde. Midden in de nacht kwamen we aan, hij was echt ziek, een bacterie op zijn lijn zou de oorzaak moeten zijn. Of was dit toch neuroblastoom. De volgende dag is er van alles in werking gesteld om de resultaten van de scans in te lezen en op dinsdagmiddag werden we verwacht in het AMC in Amsterdam. Mees lag nog steeds in t Radboud, waar al duidelijk was dat hij een bacterie had opgelopen. Gelukkig sloeg de antibiotica goed aan.

Het gesprek wat Sander en ik hadden in het AMC was zwaar, een gesprek met uitslagen die we niet wilden horen. Kom op, hebben we t hier wel over het juiste kind. Mees die weer een nieuwe uitzaaiing heeft, Godver, dit mag toch niet. Hij is ons kind, hij hoort hier en niet daar! Verdere behandeling heeft geen zin, neuroblastoom gaat door, zijn drakenpowerrrrr is niet krachtig genoeg. We hadden het zo graag anders gezien "WAAROM?" Wie verzint deze dingen? Vragen waar we nooit een antwoord op zullen krijgen, vragen die we dus los moeten laten....

Onze kracht is even weg, we zullen moeten schakelen, schakelen om de laatste looping van deze achtbaan te nemen. We gaan ons best doen en zullen ervoor Mees het beste van maken, hij heeft ruim een jaar geknokt, nu is het onze beurt! hij voelt zich nog super, dus in de hoek met die bak verdriet, zeker waar onze kids bij zijn. Ze verdienen alledrie nu even rust, even een normaal leven, gewoon naar school, gewoon naar hun sportclubs, gewoon met vriendjes spelen, zonder zware gesprekken en dikke tranen! Ze kunnen er nu namelijk niks mee....

Dus opnieuw vraag ik iedereen om gepaste steun, probeer ons niet met zware gesprekken te benaderen. Probeer gewoon te doen, dat gaat ons meer kracht geven dan ooit, we zullen het begrip en het respect meer nodig hebben dan ooit vantevoren!

hier nog een paar mooie foto's !!

VOOR DE LAATSTE KEER DOOR DIE LANGE GANG IN HET RADBOUD