Na ruim n week dag en nacht spugen krijgt Mees eindelijk rust.
En dan zie je meteen hoe aMEESing het werkt, want hij gaat weer wat praten en probeert wat te eten. Gelukkig hij krijgt weer praatjes! En een lach op zijn gezicht. Dat doet ons goed, want Sander en ik hebben inmiddels goed geschakeld afgelopen week, stoppen met drama maken "HET IS ZO en WE MOETEN VOORUIT!" en graag met volle kracht want we gaan dit overwinnen. En zo ging afgelopen week de knop bij ons om, we hebben hem er dapper doorheen gesleept. Ook Mees doet het voor zover hij natuurlijk kan goed. De zusters en Maartje heeft hij veel steun aan, want de een is nog gekker dan de ander, haha! Fijn want het houdt ons op deze manier goed op de been. Ook zijn er de afgelopen week al veel contacten gelegd met zijn nieuwe vriendje Faber. Die ligt hier nu voor zijn 5e blok, net zo'n ellendig blok als het eerste. Het weekend vliegt voorbij, das natuurlijk altijd als je het fijn hebt.
Op maandagochtend toch weer de sonde erin, want het maagdarmkanaal moet wel opgestart worden. De medicatie moet via de sonde overgenomen worden want anders wordt het te belastend voor zijn lever. Gelukkig ging de sonde er vlug in, want wat een nare handeling is dat! Na een dag en nacht weer niet praten en heel langzaam de sondevoeding in laten lopen, gaat het op dinsdagmiddag om 17.00 uur weer mis. Hij spuugt alles weer uit, zijn lieve grote zus geeft me vliegensvlug een schaar aan om die gekke slang uit zijn mond af te knippen (er is namelijk op dat moment ff geen zuster in de buurt). Maartje is er gelukkig wel en in een wip is ook dat ding uit zijn neus. Een ware opluchting voor ons kereltje en dat rotding gaat er nu echt niet meer in. Ik ga het zelf doen zegt ie tegen ons, zelf eten!! Tja Mees dat mag natuurlijk. Zo gezegd zo gedaan... Vanaf woensdag 17 juli eet hij weer als de beste, een enkele keer wordt er nog gespuugd maar das dan pech. Hij gaat gewoon door met eten en drinken. Dus op woensdag einde dag wordt de TPV voeding gestopt.
Op vrijdagmiddag gaat er een hele stoet van bedden, rolstoelen en buggy's richting de ingang van het ziekenhuis. Deze week staat in de ban van de Nijmeegse vierdaagse en vandaag worden de lopers voor het ziekenhuis binnengehaald. Mees mag mee, maar fit is ie niet! Als we een half uurtje in de tent zitten om naar de lopers te kijken heeft hij al een aantal gladiolen in de wacht gesleept. Maar wil echt weer terug naar boven, zijn vertrouwde kamertje! Onderweg krijgt de zuster een belletje, waar is Mees, want hij heeft een HB van 3.8 en heeft nu echt een bloedtransfusie nodig. Hij krijgt er meteen een boost van.
Dan gaat ook op vrijdagavond de medicatie eraf. En wordt het spannend, gaat onze bikkel zelf zijn vieze drankjes 6 keer per dag innemen of moet nu toch die sonde terug voor de medicatie. Want met die hele kerstboom naar huis aan zijn lijf ziet ie zelf toch ook niet zitten. "Hoe krijgt papa toch heel die paal in onze bus, mama?" haha, ik moet er gewoon om lachen. Zaterdags beginnen we met het zelf innemen van de Magnesium (4x), ik ben proefkonijn en heb hem beloofd eerlijk te zeggen of het vies is of niet! Gelukkig dit is goed te doen, en met een beetje ranja erbij drinkt meneer het zonder enige moeite op.
Daar komt dan zijn beloning, hij mag mee gaan lunchen bij het Ronald mc Donald huis. Daar zit papa met oma, Puk en Jip heerlijk te genieten van de zon en een broodje! Mees springt in de buggy en daar gaan we. Een geweldige verrassing voor de andere, en hij geniet "eindelijk ff geen ziekenhuis!" Toch is ook voor ons de confrontatie groot, hij kan amper lopen, is nog zo zwak. Dat ie na een half uurtje toch echt weer terug wil. Maar dan komt die belangrijke vraag voor Oma Anneke "oma, heb je dat ding voor opa's haren meegenomen?' Hij baalt al dagen van de uitval van zijn haren en wil nu echt de tondeuse erover. Dus boven op de kamer van het Ronald mc Donaldhuis gaan nu toch echt die prachtige bos haar eraf. En hij is nog blij met zijn nieuwe coupe ook, "ik lijk nu precies op Opa Peter, hè oma?"